.Zerwanie ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia (bicepsa) to kontuzja, która dotyczy zarówno sportowców jak i osoby wykonujące prace fizyczne. Choć nie jest tak częsta jak urazy barku czy kolana, jej skutki bywają poważne – szczególnie dla osób uprawiających sporty siłowe, crossfit, wspinaczkę czy sporty walki. W zależności od lokalizacji urazu, mówimy o zerwaniu przyczepu bliższego ścięgna głowy długiej bicepsa (częstsze, występujące w okolicy barku) lub przyczepu dalszego ścięgna bicepsa (rzadsze, występujące w okolicy łokcia – ale poważniejsze). Zerwaniu przyczepu bliższego często towarzyszą poprzedzające dolegliwości bólowe barku, bóle nocne. Zerwanie przyczepu dalszego może być zarówno poprzedzone przewlekłymi dolegliwościami bólowymi łokcia, związanymi z entezopatią (chorobą przyczepu) ścięgna bicepsa, jak i być wynikiem nagłego przesilenia przy podnoszeniu ciężkiego przedmiotu bądź treningu na siłowni. Poniższy film przedstawia mechanizm zerwania mięśnia bicepsa wraz z jego rekonstrukcją i efektem pooperacyjnym.
Jak dochodzi do zerwania?
Najczęściej przy silnym, nagłym obciążeniu – np. podczas podciągania, martwego ciągu, rwania, czy przy gwałtownym zahamowaniu ruchu. U pacjentów pracujących fizycznie najczęściej wymieniane przyczyny to przenoszenie mebli, bądź prace polowe/ogrodowe
Inne przyczyny to:
- przewlekłe przeciążenia i mikrourazy,
- trening z niedostateczną regeneracją,
- wcześniejsze stany zapalne ścięgien (tendinopatie),
- wiek i spadek elastyczności ścięgien.
Objawy, które powinny skłonić pacjenta do konsultacji ortopedycznej:
- nagły, intensywny ból w okolicy barku lub łokcia,
- uczucie „szarpnięcia” – czasem towarzyszy mu słyszalny trzask,
- deformacja mięśnia – tzw. efekt „popeye” (charakterystyczne uwypuklenie bicepsa),
- obrzęk, zasinienie wzdłuż ramienia,
- osłabienie siły – szczególnie przy zginaniu łokcia i supinacji przedramienia (np. podczas unoszenia hantli lub chwytania). Osłabienie to może być słabo zauważalne dla mało doświadczonych badających, dlatego też wymagana jest uważność przy badaniu
- brak wyczuwalnego ścięgna bicepsa w dole łokciowym (test haka)
Diagnostyka i leczenie
Diagnozę stawiam zwykle na podstawie badania pacjenta, wykonania specyficznych testów dla określonego stawu oraz badania USG. W przypadkach niejasnych i przewlekłych zazwyczaj posiłkuję się badaniem rezonansem magnetycznym celem prawidłowego zaplanowania dalszego leczenia. To czy zastosujemy leczenie zachowawcze czy operacyjne w największej mierze zależy od lokalizacji uszkodzenia:
Zerwanie ścięgna głowy długiej (uszkodzenie w okolicy barku)
Zwykle leczę je zachowawczo (choć zostaje deformacja). Uszkodzenie to zazwyczaj jest skutkiem długotrwałej choroby ścięgna głowy długiej bicepsa, objawiającej się dolegliwościami bólowymi barku. Poza deformacją kosmetyczną uszkodzenie to nie wpływa na funkcję ruchową stawu ramiennego oraz kończyny górnej. Leczenie operacyjne zarezerwowane jest do wyjątkowych przypadków, a także wskazane na życzenie pacjenta po przedstawieniu ryzyka operacyjnego.
Zerwanie przyczepu dalszego ścięgna (przy łokciu)
Zazwyczaj wymaga zabiegu chirurgicznego, by przywrócić pełną funkcjonalność i siłę chwytu. Ponadto deformacja, która tworzy się po tym uszkodzenie praktycznie zawsze jest źle tolerowana przez pacjentów. W swojej praktyce stosuję mocowanie ścięgna endobuttonem przez obie warstwy korowe kości co umożliwia powrót ruchów łokcia od razu po operacji oraz powrót do treningu 6 tyg po operacji.
Rehabilitacja – krok po kroku do powrotu na siłownię
Rehabilitacja po operacji trwa zazwyczaj od 3 do 6 miesięcy, a jej główne cele to:
- kontrolowany zakres ruchu w stawie łokciowym i barkowym,
- odbudowa siły zginania i rotacji przedramienia,
- przywrócenie pełnej funkcji bicepsa w ruchach sportowych,
- prewencja nawrotów i przeciążeń.
Ważne
Zbyt szybki powrót do intensywnego treningu oraz stosowanie preparatów hormonalnych/peptydów/sterydów grozi ponownym urazem oraz powikłaniami gojenia!